(parantez)

  Anlar biriktirdim de geldim bugünlere. Anların, anlardan ibaret olmadığını kanıtlamaktı bir zamanlar en büyük çabam. Bazı anlara ait her şeyi saklamayı sever oldum. Takıntılarımı çoğalttım onları biriktireyim derken. Hem biriktirdiklerim çoğaldı, hem biriktirmek istediklerim. Faturalar, otobüs biletleri, atm fişleri, tiyatro ve sinema biletleri, kıyafet etiketleri, çikolata kağıtları, üzerine çeşitli notlar aldığım takvim yaprakları… Not defterime ve günlüğüme yazdıklarımın haricindeydi bunlar.

  Hiçbir şeyi unutmak istemiyordum, tüm anları saklayasım vardı. Anları öyle taze tutayım ki mutlu anlarım hiç bitmesin, kötü anları hiç unutmayayım ki kızgınlığım geçip de o kişiye benim altta kalmayacağımı göstereyim istedim.

  Bazı kişilere hatta zaman zaman bana bile bazıları çok saçma ya da gaddarca gelse de kısa bir zaman öncesine kadar bunları yapıyordum.

  Bir gün yırttım attım hepsini. Kurtulurum sandım. Bakın aklım hala yırttıklarımda. Yazım dâhi onlar ile ilgili, düşünce boyutumdan çıkıp beni ele geçirmeye çalışmaktalar.

  Aslında belki de yazarak kendime dair bazı şeyleri saklamak istiyor olabilir bilinçdışım. ANlarımı tez bir şekilde saklamak istedim ama her yazışımdaki amacım bu değil elbette.

  Diğerlerinin yazdıkları bizim hayatlarımızda sadece bir parantezin içinde kısacık bir biçimde yer alır genelde. Benimkiler de sizler için öyle fakat o parantez benim dünyamda kocaman bir değere sahiptir. Kocaman penceredir belki de.

  Böyle bir açılış yapayım istedim. par(AN)tez ile anlatmak istediklerimi umarım açıklayabilmişimdir.

  Okuduğunuz için teşekkürler…:)


  Ceren YILDIZ