Sık sık unuttuğumuz, dolayısıyla nadiren hatırladığımız bir şey var; kendimizle barışık olmamız gerektiği. Kabul edelim lütfen, her şeyi başaramayabiliriz. Her şeyi başaramayız zaten. Her istediğimizi yapma, her dileğimizi gerçekleştirme imkânımız yok! Öyle bir dünya yok çünkü. Bana her istediğini yaşayan bir insan söyleyin? Bir düşünün bakalım… Yok di mi? Ne öyle bir insan var bu dünyada, ne de biz öyle bir insan olabiliriz.
Ee, o zaman ne yapacağız? Her başarısızlığımızda, istediğimiz şeyleri her yapamayışımızda oyuncağı elinden alınmış üç – dört yaşındaki çocuk gibi birilerine şikâyet edip çözüm için medet umacağız ya da çaresizce ağlayacak mıyız? Hepimiz biliyoruz ki, böyle ne tatmin olmak mümkündür ne de mutlu olmak. O zaman kabullenmek gerek olası ihtimalleri. Başarısız olabileceğimiz ihtimalini kabul etmeliyiz. Bazı şeyleri başaramayabiliriz çünkü. İnsan doğası gereği sınırlarımız var, sınırlılıklarımız.
Kabul edelim ki, çok çalıştığımız bir sınavımız berbat bir şekilde sonuçlanabilir çünkü sorular bizim elimizde değil ve bilmediğimiz yerlerden gelebilir. En yakınlarımızla zamanla uzak kalabiliriz madden ya da manen ya da her ikisi de, -sebep her ne ise- insan bu değişebilir düşünceleri ve istekleri. O yüzden kimseye kendinden çok bağlanmayacaksın! Ve bilelim ki. Ve inanalım ki fani dünyadayız, şuan varız ama bir saniye sonrası için yok olabiliriz.
Başarılı ya da başarısız olabiliriz; çirkin ya da güzel, tembel ya da çalışkan… Her şeyden önce bunları kabul edip kendimizi sevmeli, kendimizle barışık olmalıyız yani o nadide insanla aramızı iyi tutmalıyız çünkü biz kendimiz için yaşıyoruz. En çok ona değer vermezsek, haksızlık etmiş olmaz mıyız?
)Önemli olan bunları söyleyebilmek değil de uygulayabilmek tabiî ki…
http://blog.milliyet.com.tr/nadide-insansin--unutma-/Blog/?BlogNo=383564
Ekim / 2012
Ceren YILDIZ
